പെന്തക്കോസ്ത് ദിനത്തിൽ സഭ ആരംഭിക്കുബോൾ അന്യഭാഷയിൽ സംസാരിക്കുന്നു. ശിഷ്യന്മാർ അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതായി ചരിത്രകാരനായ ലൂക്കോസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നു (അപ്പ. 2:4). ഈ പ്രതിഭാസത്തിന്റെ തുടർച്ചയിലേക്ക് അദ്ദേഹം വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു, പ്രത്യേകിച്ചും പുതിയ വിശ്വാസികൾക്ക് പരിശുദ്ധാത്മാവ് ലഭിച്ചപ്പോൾ (അപ്പ. 10:44-46; 19:1-6). ഈ ഇരുപത്തി മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടുകളിലും സഭാചരിത്രത്തിൽ അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കാത്ത ഒരു കാലഘട്ടം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അവസാന നാളുകളുടെ അവസാന മണിക്കൂറുകളിൽ എത്തുമ്പോൾ, ഈ സത്യം ഗ്രഹിക്കുന്ന ആളുകൾ വർദ്ധിച്ചു വരുന്നു. ലോകമെമ്പാടുമുള്ള സുവിശേഷീകരണത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുമ്പോൾ യേശു അന്യഭാഷാ വരത്തിന്റെ വാഗ്ദത്തം ഉൾപ്പെടുത്തി (Mk 16:15-17). അതിനാൽ, ചരിത്രം ഭാഷകളുടെ വിരാമവാദ വീക്ഷണത്തിന് അനുകൂലമല്ല.
മൂന്നാമതായി, അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കുന്നതിന്റെ പ്രയോജനങ്ങൾ ഇന്ന് കൂടുതൽ ആവശ്യമായി വന്നിരിക്കുന്നു. ഈ ദുഷിച്ച ദിനങ്ങളിൽ നാം എന്നത്തേക്കാളും ശക്തരാകേണ്ട ഒരു ആത്മീയ ശിക്ഷണം പ്രാർത്ഥനയാണ് (എഫേ. 6:13,18). അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കുന്നത് പ്രാർത്ഥനയും സ്തുതിയും അഭിവൃദ്ധിപ്പെടുത്തുന്നു(1 കോരി 14:2,14,15). പരസ്പരം ആത്മികവർദ്ധന വരുത്തുവാൻ നാം വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കുന്നത് തനിക്കുതാൻ ആത്മികവർദ്ധന വരുത്തുന്നതിന്റെ ഒരു മാർഗമാണ്. (1കൊരി 14:4). ഞാൻ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചാൽ മറ്റുള്ളവരെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ ഞാൻ സജ്ജനാകുന്നു. അന്യഭാഷകളിൽ സംസാരിക്കുന്നത് ആത്മാവിന്റെ മറ്റ് ദാനങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ ആന്തരിക വിടുതൽ നൽകുന്നുവെന്ന് പൊതുവെ നിരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു (പ്രവൃത്തികൾ 19:6). യെശയ്യാവ് ഈ പ്രവർത്തനത്തെ “വിശ്രമവും സ്വസ്ഥതയും” എന്ന് വിളിച്ചു (യെശയ്യാ 28:11,12).
തിരുവെഴുത്തുകളെ നമ്മുടെ അനുഭവത്തിന്റെ ഉയർച്ചതാഴ്ച്ചകൾ അനുസരിച്ച് വ്യാഖ്യാനിക്കരുത്. ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെന്ന നിലയിൽ ബൈബിളിന്റെ വ്യക്തമായ ഉപദേശം സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട്, സ്വർഗ്ഗസ്ഥനായ പിതാവിനോട് നമുക്കുവേണ്ടിയുള്ള എല്ലാ “നന്മകളും” ആത്മാർത്ഥതയോടെ ചോദിക്കേണം (മത്തായി 7:7-11; ലൂക്കോസ് 11:13).
